Спасылка http://nn.by/?c=ar&i=132265
Паданне "Месца спыненага часу" з рамана "Куля для прэзідэнта"
Жыла была сям’я тутэйшых на
мядзельшчыне ў вёсцы, якую адныя звалі Каранішацы, а другія Карэнішацы,
карацей, ад каранёў ці карэньняў паходзіў назоў вёскі. Вёска была ля мястэчка
Крывічы. У сям’і было адзінадцаць дзетак. Усе працавалі на гаспадарцы і нават
маленькая дачушка гусей пасьвіла, ягады зьбірала, кветкі даглядала ды скаціну
карміла. Хоць і шмат працавалі, але жылі бедна. Бацька вырабляў жорны і
прозьвішча іхнае было Жарнасекі. У гаспадарцы і калёсы былі і ступы, каб таўчы
крупы.
Першыя жорны продкі беларуса (тутэйшыя) зрабілі ў калодзе.
Выдзяўблі ў камлі гняздо для каменных жорнаў. Дзяўблёнае з суцэльнага дрэва
палешукі называюць кадаўбуха. Гаспадар быў асілкам. Бывала так, што ў лесе,
калі конь не мог зацягнуць воз з дровамі на гару, гаспадар выпрагаў каня і сам
зацягваў воз на гару. А з гары да дому дровы вёз конь. Але сапраўдная моц была
ў сэрцы Жарнасека. Бог адорыў Жарнасека здольнасцю любіць. Ён любіў людзей і
жывёл, кветкі і камяні. Калі рабіў жорны, так абсякаў камень ды шліфаваў, рабіў
працу так, быццам дзіцё выхоўвае. І жорны ягоныя славіліся далёка, колькі на
кані можна было даехаць. Бо і камень для жарона выбіраў не просты, не шэры, а мармур з адмысловым малюнкам. І чорны з белым, па сарочаму чыстых колераў, і
чырвона-чорны, і бела-чырвоны. Там, дзе людзі нічога цікавага ды прыгожага ў
камені не бачылі, жарнасек бачыў кветкі.
